Podstawy teoretyczne terapii Gestalt zostały sformułowane w Stanach Zjednoczonych w połowie lat 50. dwudziestego wieku. Twórcą psychoterapii Gestalt był Frederick S. Perls. Słowo „gestalt” tłumaczone z niemieckiego oznacza „zorganizowaną całość”. Pojęcie to podkreśla wagę całościowego ujmowania zjawisk, a nie dzielenia ich na fragmenty. Zakłada, że człowiek stanowi integralną całość. Jest nie tylko ciałem mieszczącym w sobie umysł, doznania, spostrzeżenia i emocje. Jest czymś znacznie więcej niż sumą poszczególnych części.
Podstawą podejścia Gestalt jest założenie zaczerpnięte z psychoanalizy, że doświadczenia z dzieciństwa wpływają na dorosłe życie. Podkreśla się również, że niewyjaśnione wydarzenia, niedokończone rozmowy i niewyrażone uczucia powstrzymują rozwój, uniemożliwiając przeżywanie swojego życia w sposób pełny i satysfakcjonujący. Niedomknięte sytuacje domagają się domknięcia, stąd w życiu dorosłym pojawia się podświadoma potrzeba powtarzania wcześniej ustalonych wzorców myślenia i postępowania, mimo, że nie tylko straciły one swoją funkcję przystosowawczą, ale wręcz stanowią obciążające jednostkę ograniczenie na drodze do satysfakcji i zadowolenia z życia.
W terapii Gestalt relacja klient – terapeuta jest najważniejsza. W bezpiecznym, opartym na dialogu, otwartości i zaufaniu kontakcie klient może w pełni uświadomić sobie kim jest, ze wszystkimi swoimi potrzebami, uczuciami i sprzecznościami. Pogłębianie świadomości siebie samego, osadzone w relacji terapeutycznej jest bazą do zmiany, do doświadczania nowych sposobów funkcjonowania, a skutkiem tego do odpowiedzialnego kierowania sobą i swoim życiem, realizacji potrzeb oraz nawiązywania autentycznego kontaktu z innymi ludźmi.